باور ندارم!
یکشنبه ۴ تير ۱۳۹۶
ادب حکم می کند بعد از اتمام هر میهمانی از میزبان تشکر کنیم .
راستش دلم نمی آید خداحافظی کنم حتی دلم نمی اید باور کنم که دارد تمام میشود .
روزهایی بودند که تمام وجودم با وجودت عجین شد ، در عوض روزهایی هم بود که تمامِ
من با تو دور شد !
این دوری نزدیکی برای هردوی ما آشناست ، و مقصر اصلی اش من بودم وخواهم
بود ، چیزی که نتوانستم در این بیست و اندی سال تصحیحش کنم و خاتمه بدهمش.
نمی دانم تا سالِ بعد دوباره دعوت نامه ای خواهم داشت یا نه !
این روزها مرگها هم به چشم آنقدر اسان و عجیب می ایند که نمی شود آنها را از خود
دور دید . . .
در همین ثانیه ها دلتنگ همین میهمانیت شدم . شکر که در این سال زنده بودم و
شکرتر که سلامتی داشتم برای روزه گرفتن .
خب دیگر بغض امانم نمی دهد حرف بزنم خودت بقیه حرفهای دلم را بخوان .
